Inloggen om te reageren
AdminAdmin- Aantal berichten : 72
Registratiedatum : 10-10-17 
De familie Vanderelst
do nov 30, 2017 12:51 pm
Lezer, sta me toe, nu de kerkhofblommen en de lage luchten weemoedig stemmen, het verhaal van de familie Vanderelst te vertellen. Het waren de buren van mijn overleden ouders en zij hebben hen jarenlang meer warmte en hulp gegeven dan je redelijkerwijze van een buur mag verwachten. Hulp, waarvan ik u de trieste en onaangename details zal besparen, maar die je vandaag zelfs tussen familieleden ver zal moeten zoeken. Katholieken zoals ze niet meer gefabriceerd worden. Gelovigen die, niet in devotie en grote woorden, maar in daden mijn rabiate antireligiositeit tegenspreken. Dat soort mensen dus.
Hoewel er weinig gespreksstof overblijft breng ik een bezoekje als ik in de buurt ben. Een minieme wederdienst. In de loop van de jaren heb ik bij hen iets zien gebeuren dat politici en andere betweters verzuring zullen noemen. De buurt verkleurde en de Vanderelsten moesten zichzelf opnieuw uitvinden. Dat is moeilijk op die leeftijd.
Ik heb bij hen nog geen enkel woord gehoord dat je, zelfs met veel kwade wil, racistisch zou kunnen noemen, maar de anekdotes worden weemoediger, triester. Geen woede of opstandigheid, want dat zit niet in hun DNA, maar de tristesse van de aanvaarding.
Ik doe verwoede pogingen om de zaak weg te wuiven. “ Tsja…’t zijn kinderen hé ” als de Romakroost in de voortuin plast. “ Ze kennen de taal niet hé “ als de Iraanse buren zelfs “gene goeiendag knikken ”. “Die mensen zijn de miserie thuis ontvlucht, hoe zou je zelf zijn? “ als die Afrikanen met z’n twaalven op een piepklein appartementje ‘hokken‘. Misschien moeten diezelfde politici hier een van hun tolerantiesprookjes komen vertellen want mijn pogingen schieten tekort.
Het lijstje wordt ieder jaar langer. Ze gooien alles zomaar op straat, laat staan dat ze zouden sorteren. Wij zijn net lucht voor hen. De voortuin lijkt wel een stort.
Ik doe m’n best, want “geduld”, “ dat komt wel in orde”, “ zoiets vraagt tijd “ komen als zeepbellen uit m’n mond. Dat kan kloppen, want zo smaken ze ook, mijn woorden.
Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik zo blatant stond te liegen.
Max
Hoewel er weinig gespreksstof overblijft breng ik een bezoekje als ik in de buurt ben. Een minieme wederdienst. In de loop van de jaren heb ik bij hen iets zien gebeuren dat politici en andere betweters verzuring zullen noemen. De buurt verkleurde en de Vanderelsten moesten zichzelf opnieuw uitvinden. Dat is moeilijk op die leeftijd.
Ik heb bij hen nog geen enkel woord gehoord dat je, zelfs met veel kwade wil, racistisch zou kunnen noemen, maar de anekdotes worden weemoediger, triester. Geen woede of opstandigheid, want dat zit niet in hun DNA, maar de tristesse van de aanvaarding.
Ik doe verwoede pogingen om de zaak weg te wuiven. “ Tsja…’t zijn kinderen hé ” als de Romakroost in de voortuin plast. “ Ze kennen de taal niet hé “ als de Iraanse buren zelfs “gene goeiendag knikken ”. “Die mensen zijn de miserie thuis ontvlucht, hoe zou je zelf zijn? “ als die Afrikanen met z’n twaalven op een piepklein appartementje ‘hokken‘. Misschien moeten diezelfde politici hier een van hun tolerantiesprookjes komen vertellen want mijn pogingen schieten tekort.
Het lijstje wordt ieder jaar langer. Ze gooien alles zomaar op straat, laat staan dat ze zouden sorteren. Wij zijn net lucht voor hen. De voortuin lijkt wel een stort.
Ik doe m’n best, want “geduld”, “ dat komt wel in orde”, “ zoiets vraagt tijd “ komen als zeepbellen uit m’n mond. Dat kan kloppen, want zo smaken ze ook, mijn woorden.
Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat ik zo blatant stond te liegen.
Max
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum